Na een zwaar herseninfarct vocht de 86-jarige Madeleine van Meel zich terug naar zelfstandigheid. Haar doorzettingsvermogen bracht haar ver, maar met de steun van haar maatje Antoinette is het leven nóg mooier. Samen gaan ze wekelijks op pad, halen boodschappen en genieten van elkaars gezelschap. “Je kunt mensen zo blij maken,” zegt Antoinette. Dit hartverwarmende verhaal laat zien hoe waardevol vrijwilligerswerk kan zijn.
Tekst en foto’s: Henk Derks
Over maatjeswerk en blije mensen
Op 29 mei 2024 kreeg de in België geboren Madeleine van Meel (86) een herseninfarct en belandde zij op de intensive care in het ziekenhuis. Nu nog geen jaar later, geniet ze weer volop van haar leven ondanks de beperkingen die zijn overgebleven.
Op de dag van het herseninfarct komt zij terug van de schildercursus. Ze rijdt over de rotonde en denkt nog wel wat gaat dat raar. Thuis belt ze haar dochter. “Mam, wat praat je raar”. Madeleine zegt dat het door de migraine komt. Zij gaat ’s avonds gewoon naar bed. De volgende dag is er een afspraak bij de kapper en daarna wil zij wel bij de huisarts langs gaan. Zover komt het niet. Ze belt voor een afspraak bij de huisarts en die stuurt direct een ziekenauto. Madeleine wordt met spoed overgebracht naar het ziekenhuis en nog geen uur later ligt ze op de IC. Een tweede infarct is de oorzaak. Ze kan bijna niets meer. Haar motoriek, het taalsysteem, haar ogen en spraak hebben een flinke dreun gehad.
Madeleine gaat naar Merefelt om te revalideren. “Alles wat ik als kind vroeger had geleerd, moest ik opnieuw leren,” zegt ze. Opnieuw leren lopen, schrijven (maar nu met mijn linkerhand), opnieuw leren praten, lezen… Van logopedie, manueel therapeut tot ergotherapeut komen in Merefelt voorbij. Madeleine vecht om het allemaal zelf weer te kunnen doen. ZELF DOEN staat vooraan in haar woordenboek!
Zo is het opnieuw leren lezen een proces op zichzelf. “Eerst moest ik iedere regel wel drie of vier keer lezen voordat ik begreep wat er stond. Ik heb geoefend met kleine stukjes tekst uit de Margriet en de krant. Het ging steeds beter. Nu kan ik weer hele boeken lezen”, vertelt Madeleine.
Het schrijven moest ook opnieuw geleerd worden met de linkerhand. Schilderen kan zij niet meer. Daarom is Madeleine gaan tekenen… maar wel met links!
Het zorgen voor- en de betrokkenheid op anderen zit in Madeleine haar genen. Naast haar werk als verpleegkundige heeft ze vele jaren achter de bar gestaan bij de tennisvereniging (tot haar 75ste). Met carnaval stond ze overigens voor de bar! Madeleine is in de Veldhovense politiek 12 jaar werkzaam geweest als raadslid voor het CDA. Ze is een van de oprichters van EVA (Educatie Voor Anderstaligen)… zat bij toneelvereniging Marvilde (ze heeft zelfs geregisseerd)… deed vrijwilligerswerk met dementerenden en niet te vergeten verschillende activiteiten voor de KBO. Met recht kun je Madeleine een bezig bijtje noemen die van aanpakken weet. Die grondhouding heeft haar nu na het infarct er weer bovenop geholpen.
Na haar revalidatie in Merefelt vroeg zij aan Ellen Stevens van SWOVE of zij iemand kon vinden die als maatje één keer per week met haar in de rolstoel mee boodschappen kan gaan doen in het City Centrum.
Daar komt Antoinette van der Reijden (75) om de hoek kijken. Oorspronkelijk komt Antoinette uit Amsterdam maar woont sinds 2007 in Veldhoven. Antoinette heeft gewerkt bij de Thuiszorg en daarna bij de Zuidzorg. Twee jaar geleden is zij gestopt met haar werk als verpleegkundige. “De kleinkinderen zitten inmiddels allemaal op school. Ik heb dus tijd”, vertelt zij. Antoinette doet vrijwilligerswerk in het ziekenhuis op de afdeling spoedeisende hulp. “Ik breng koffie en thee rond. Mensen liggen daar soms lang. Zij vinden het prettig om dan een praatje te maken”, vertelt zij.
In een gesprek met Ellen Stevens van SWOVE geeft zij aan dat ze nog best iets meer tijd in vrijwilligerswerk wil stoppen.
Zo komen vraag en aan bod bij elkaar. Ellen schat in dat deze twee verpleegkundigen wel bij elkaar passen. Ze maakt een afspraak bij Madeleine thuis.
Bij een eerste gesprekje onder het genot van een kopje koffie wordt al direct een eerste afspraak gemaakt. Het klikt goed tussen die twee. Ellen heeft een goede inschatting gemaakt voor deze match.
Bij hun eerste ontmoeting wordt er volop gebuurt over van alles en nog wat. Het zijn geen specifieke thema’s die aanbod komen. Er zijn onderwerpen die heel goed matchen, zoals de interesse in lezen en reizen.
Madeleine is maar wat blij met haar nieuwe maatje Antoinette. Ze gaan samen naar het City Centrum. “Nu kan ik zelf mijn producten in de supermarkt uitzoeken,” vertelt Madeleine. “Dat vind ik fijner dan dat iemand voor mij boodschappen doet.”
Eén keer per week gaat Antoinette op bezoek bij Madeleine. Meestal direct na het middagdutje van Madeleine, zo rond 14.30. Het tweetal vertrekt richting het City Centrum. Daar drinken ze eerst een kopje koffie en daarna doen ze samen de boodschappen.
Antoinette straalt als ze vertelt hoe fijn het is om te helpen. “Je kunt mensen zo verschrikkelijk blij maken”, zegt ze. “Als die klik er is, een wederkerig gevoel en aandacht voor elkaar dan heb je samen plezier en zijn de ontmoetingen waardevol. Op hun tocht door het City Centrum komen ze regelmatig bekenden tegen. Zo bleek de buurvrouw van Antoinette, Madeleine goed te kennen uit de politiek. Zo levert ieder moment weer mooie inzichten op.
Op mijn vraag wat ik als tip moet meenemen in het artikel zeggen beiden spontaan: “DOE WAT. Als vrijwilliger heb je echte meerwaarde, je bent betekenisvol en draagt bij aan het geluk van een ander. Dat geeft je een goed gevoel.”