Els en Ineke: Iedereen noemt haar tantes

Sinds twee jaar woont Ineke Banken-de Groot (77) in verzorgingshuis Merefelt in Veldhoven. Vijf jaar geleden kreeg ze de diagnose Parkinson. Haar zus Els de Groot (79) is mantelzorger. Zij komt naast haar sociaal drukke leven meerdere keren per week bij haar langs. Woensdag is haar vaste dag, maar ook op andere momenten wipt ze vaak even binnen. “Zeker drie keer per week ben ik er,” zegt Els.

De zussen groeiden op in Mierlo, in een traditioneel katholiek gezin in de jaren vijftig. Hun vader werkte als onderhoudsmonteur bij Philips, moeder zorgde thuis voor het gezin. Als kinderen speelden ze buiten op straat. Er was immers nauwelijks verkeer: hinkelen, touwtje springen, tikkertje – en natuurlijk pintollen.

Ineke trouwde, maar kreeg geen kinderen. Els is gescheiden en heeft twee kinderen, Roan en Judy. Toch voelt het alsof Ineke óók moeder is. “Kom, we gaan naar tantes,” zeggen Roan en Judy. De naam is een liefkozende eretitel voor tante Ineke. Met Moederdag maakten ze altijd twee cadeautjes – één voor hun moeder, en één voor ‘tantes’. Roan en Judy komen nog steeds regelmatig op bezoek bij ‘tantes’.

Ineke werkte als doktersassistente bij Philips en later op de EHBO van het toenmalige Diaconessenziekenhuis in Eindhoven. Het grootste deel van haar loopbaan bracht ze door bij de bloedbank. Iedereen herkende haar aan haar snelle tred: “Daar komt Ineke aan.” Ze runde haar eigen ‘plasmapherese-afdeling’ en had met veel vaste donoren een goede band.

Els werkte als telefoniste bij ‘Philips International’. Zoals gebruikelijk in die tijd, stopte ze met haar werk toen haar kinderen kwamen. Later pakte ze haar werk als telefoniste weer op bij het IAK, de verzekeringstak van Philips.

De zussen zijn altijd hecht geweest. Vroeger gingen ze met hun gezinnen samen op vakantie. Judy, de dochter van Els, zie je op de oude foto’s bijna altijd hand in hand met tante Ineke. Na haar scheiding woonde Els vijf jaar bij haar zus Ineke in huis. Ze deelden meer dan een dak: ze deelden hun leven.

Een bijzondere gezamenlijke passie was de poppenhobby van Ineke. Ineke maakte klassieke poppenfiguren van gekleide hoofden en met de hand vervaardigde kostuums. Honderden poppen creëerde Ineke, die samen met Els verkocht werden op kunst- en kerstmarkten. Op een markt in de Philips Jubileumhal kwam zelfs de directeur zeggen dat de poppen veel te goedkoop waren. “Vanaf toen gingen ze voor het dubbele weg – en nog steeds verkochten ze,” zegt Els lachend.

Nu is het Els die mantelzorger is voor Ineke. Als je haar vraagt waarom, hoeft ze niet na te denken: “Dat is toch vanzelfsprekend! Het is iets dat je gewoon doet voor je zus. Het hoort gewoon bij wie wij samen zijn. Het moeilijkste is om te zien hoe ze achteruitgaat. Hoe ze was… en hoe ze nu is.”

De mantelzorg van Els is ingegeven door liefde, een gedeelde geschiedenis en de vanzelfsprekende zorg voor elkaar die zij van huis uit heeft meegekregen. Wat ooit begon als een hechte zussenband, is vandaag een stille kracht geworden in het dagelijks leven. Mantelzorger vanuit een onverwoestbare verbondenheid.