Tonnie en Wim – Vijftig jaar lief en leed

Tonnie van der Vleuten (77) en Wim van Gemert (79) zijn al ruim vijftig jaar samen. Ze leerden elkaar kennen tijdens het dansen bij de Kers in Oers. Ze kenden elkaar nog niet, maar het klikte meteen. Ze dansten, Wim gaf Tonnie een kus – en sindsdien zijn ze onafscheidelijk. In 1970 trouwden ze. Ze kregen twee dochters en inmiddels vier kleinkinderen. Na jaren in Nuenen gewoond te hebben, wonen ze nu alweer vijftien jaar in Veldhoven.

Wim is de oudste van vier kinderen en van kinds af aan handig. Na de LTS werkte hij als aspirant-gezel bij De Meeuw in Oirschot. Later vond hij zijn plek in een grote doe-het-zelfzaak in Nuenen, waar hij tot zijn pensioen werkte.

Tonnie groeide op in een gezin van acht kinderen en moest na één jaar huishoudschool meteen aan het werk. Op Koningshof leerde ze van de nonnen hoe je een bed strak opmaakt, én wat discipline is. “Niet lullen maar poetsen,” zegt ze met een knipoog.

Tonnie zorgde thuis voor de kinderen. Toen haar oudste dochter in de zesde klas zat, begon ze als oppasmoeder bij andere gezinnen. Ze paste jarenlang op bij verschillende families, met sommige kinderen hebben zij en Wim nog altijd contact.

De gezondheid liet hen de laatste jaren niet altijd met rust. Tonnie kreeg zes jaar geleden borstkanker en heeft last van reuma en artrose. Wim kreeg te maken met een klapvoet, een nieuwe heup, een bacteriële infectie en slechte bloedvaten. Zijn rechterbeen moest uiteindelijk worden geamputeerd. Sindsdien zit hij in een rolstoel en is hij voor veel dingen afhankelijk van Tonnie.

Toch blijft Wim zo mobiel mogelijk. Met zijn aangepaste auto rijdt hij drie keer per week naar de rikclub – waar hij al zeven keer de eerste prijs won. Hij gaat ook graag vissen met zijn kleinzoon.

Tonnie blijft intussen actief: ze geniet van het bloemschikken, is lid van de KBO in Oerle, spreekt maandelijks af met oude buren en is betrokken bij activiteiten van de Zonnebloem. “Een bezig bijtje,” zegt ze zelf.

Onlangs gingen ze samen op vakantie naar Mallorca. In Palma duwde Tonnie Wim in zijn rolstoel door een hobbelige winkelstraat. Toen ze even een winkel binnenging, bleef Wim buiten wachten. Een vrouw die hem voor een bedelaar aanzag, stopte hem twee euro toe. Wim probeerde haar nog duidelijk te maken dat dat niet nodig was, maar zijn Spaans was ontoereikend. Hij gaf het geld aan een andere man met twee protheses.

Wim heeft moeite met zijn afhankelijkheid. Vroeger was hij de man die altijd voor anderen klaarstond, van grote verbouwingen tot kleine klussen. Het doet hem pijn dat hij dat niet meer kan. Laatst moest er een kleine vitrinekast worden opgehangen. Wim had nog al het gereedschap, maar kon het niet meer zelf. Tonnie kan niet boren, maar zei: “Ik houd je wel vast.” Terwijl hij op één been balanceerde, lukte het samen. Daarna barstte Wim in huilen uit – van frustratie, verdriet en machteloosheid.

Tonnie neemt de zorg op zich. Niet zonder moeite, want haar eigen lichamelijke klachten maken het soms zwaar. “Soms heb ik echt een slechte dag door mijn reuma. Dan is het moeilijk. Maar ik zet de knop om en ga door,” zegt ze. “We zijn getrouwd in lief en leed.” Als het haar even te veel wordt, springt ze op de fiets – om haar hoofd leeg te maken en ruimte te voelen.

De zorg die Tonnie voor Wim draagt, komt voort uit liefde, trouw en het diepe besef dat je er voor elkaar bent – juist als het leven zwaar is. Wat hen verbindt is meer dan een huwelijk: het is het dagelijks kiezen voor elkaar, in kleine én grote gebaren. In lief en leed, en alles daartussenin.