Marianne en Fer – De rijkdom van het alledaagse

Wanneer je Marianne de Goei (77) en Fer Oerlemans (82) samen ziet, voel je meteen de warmte van hun relatie. De glimlach die woorden vervangt, een hand die net wat langer blijft rusten – kleine gebaren die van grote betekenis zijn. In 2017 krijgen ze te horen dat Fer vasculaire dementie heeft. Vanaf dat moment veranderde hun leven, maar hun verbondenheid blijft het anker.

Marianne groeit op in een groot boerengezin. Iedereen helpt mee. Toch stimuleren haar ouders de kinderen om te leren. “Je moet je best doen anders ga je maar werken bij d’n Das. Er gaat nooit zoveel verloren als arme mensen verstand”, zei haar vader vaak. (red.: Peter Dassen – Velasques fabriek) Voor Marianne werd dat een aansporing om door te zetten en haar opleiding als verpleegkundige te voltooien.

Fer komt uit een gezin van twaalf kinderen. Met zes broers sliep hij op één kamer. Zijn vader werkte bij Philips, en ook Fer zocht daar werk nadat de textielindustrie hem geen toekomst meer bood. Hij vond er voldoening, zette zich in voor zijn collega’s in de ondernemingsraad en was politiek actief bij de PSP. Zijn rol in de ondernemingsraad bracht hem in de problemen, hij werd gedwongen te stoppen. De klap voor zijn zelfvertrouwen was groot, maar hij vond nieuw werkplezier in vrijwilligerswerk bij Huize Sele, waar hij tien jaar lang met open armen werd ontvangen.
Ooit schoof Gerard van Maasakkers zomaar bij Fer aan voor een kop koffie. Geen ster, gewoon een man met dezelfde politieke idealen – een ontmoeting die Fer altijd is bijgebleven.

Ze leren elkaar kennen als Marianne 17 is. Dansen is hun gezamenlijke passie, of het nu in de Kers is of in Winterle. “En met die grote gezinnen zijn er altijd veel feesten”, lacht Marianne. In 1969 trouwen ze, als Marianne haar opleiding afrondt. De nonnen in het ziekenhuis willen haar ontslaan omdat ze gaat trouwen, maar dankzij een afdelingshoofd blijft ze in dienst. Als hun eerste dochter wordt geboren, moet ze stoppen met werken, maar als de jongste naar de kleuterschool gaat pakt ze haar beroep weer op als wijkverpleegkundige.

Het stel krijgt drie kinderen en vijf kleinkinderen. Een van hun dochters verhuisde naar Kenia. Jaarlijks reizen Marianne en Fer naar Kenia en zien zij hoe groot de armoede daar is, maar ook hoe sterk gemeenschappen kunnen zijn. Ze zetten een project op om Keniaanse kinderen te helpen. In Nederland verkopen ze spulletjes uit Kenia die ze meebrengen op markten en braderieën, om zo geld in te zamelen voor de schoolgaande kinderen. Het gaf hun leven verdieping en verbond Nederland met Kenia.

Na hun pensioen vinden ze samen een nieuw ritme: fietsen, dansen, koffiedrinken op een terras. Marianne noemt het “de rijkdom van het alledaagse.”

Dat evenwicht verandert als Fer steeds vaker dingen begint te vergeten. Eerst lijkt het onschuldig – een afspraak vergeten, sleutels kwijt. Maar langzaam wordt duidelijk dat er meer speelt. De diagnose vasculaire dementie in 2017 bevestigt hun vermoedens.

Voor Fer was het confronterend: hij moest accepteren dat hij afhankelijk werd. Voor Marianne begint een nieuw hoofdstuk: mantelzorger zijn. Ze probeert Fer zoveel mogelijk bij het dagelijks leven te betrekken – de tafel dekken, zelf douchen (wel begeleid), een wandeling maken – zodat hij zich nuttig en waardig kan blijven voelen. “Hij hoort erbij,” zegt ze beslist.

De zorg is soms zwaar, maar Marianne en Fer zoeken altijd de lach. Humor verbindt hen, ook op moeilijke dagen. Vaak zitten ze samen buiten op hun bankje. Fer rookt een sigaret, ze drinken samen koffie, ze zingen liedjes uit hun bundel ‘liedjes die blijven’. Vooral de muziek van Gerard van Maasakkers raakt Fer diep. Het zijn kleine momenten, maar juist die maken het verschil.

Fer gaat twee keer per week naar de dagbesteding in Merefelt. De dag erna is hij vaak moe, maar de dagbesteding geeft Marianne wat lucht. Ze weet hoe belangrijk het is om zelf overeind te blijven. Toch blijft het moeilijk dat ze niet zomaar weg kan – er moet altijd iemand bij Fer zijn. Hulp vragen vond ze lastig, maar inmiddels weet ze: mensen willen vaak wel helpen, ze weten alleen niet hoe. Familie, vrienden en buurtbewoners vormen samen een waardevol en belangrijk netwerk.

Ondanks alles blijft liefde de basis. Soms zegt Fer onverwacht: “Ik hou van jou.” Of hij fluistert ’s avonds: “Lig je lekker?” Voor Marianne zijn dat de momenten die alles de moeite waard maken. “Ik krijg nog veel terug,” zegt ze.

Mantelzorg is zwaar, maar ook een uiting van trouw en liefde. Niet als een cliché, maar als dagelijkse realiteit.