Tonnie en Wim – Vijftig jaar lief en leed

Vijftig jaar lief en leed

Tonnie van der Vleuten (77) en Wim van Gemert (79) zijn al ruim vijftig jaar samen. Ze leerden elkaar kennen tijdens het dansen bij de Kers in Oers. Ze kenden elkaar nog niet, maar het klikte meteen. Ze dansten, Wim gaf Tonnie een kus – en sindsdien zijn ze onafscheidelijk. In 1970 trouwden ze. Ze kregen twee dochters en inmiddels vier kleinkinderen. Na jaren in Nuenen gewoond te hebben, wonen ze nu alweer vijftien jaar in Veldhoven.

Wim is de oudste van vier kinderen en van kinds af aan handig. Na de LTS werkte hij als aspirant-gezel bij De Meeuw in Oirschot. Later vond hij zijn plek in een grote doe-het-zelfzaak in Nuenen, waar hij tot zijn pensioen werkte.

Tonnie groeide op in een gezin van acht kinderen en moest na één jaar huishoudschool meteen aan het werk. Op Koningshof leerde ze van de nonnen hoe je een bed strak opmaakt, én wat discipline is. “Niet lullen maar poetsen,” zegt ze met een knipoog.

Tonnie zorgde thuis voor de kinderen. Toen haar oudste dochter in de zesde klas zat, begon ze als oppasmoeder bij andere gezinnen. Ze paste jarenlang op bij verschillende families, met sommige kinderen hebben zij en Wim nog altijd contact.

De gezondheid liet hen de laatste jaren niet altijd met rust. Tonnie kreeg zes jaar geleden borstkanker en heeft last van reuma en artrose. Wim kreeg te maken met een klapvoet, een nieuwe heup, een bacteriële infectie en slechte bloedvaten. Zijn rechterbeen moest uiteindelijk worden geamputeerd. Sindsdien zit hij in een rolstoel en is hij voor veel dingen afhankelijk van Tonnie.

Toch blijft Wim zo mobiel mogelijk. Met zijn aangepaste auto rijdt hij drie keer per week naar de rikclub – waar hij al zeven keer de eerste prijs won. Hij gaat ook graag vissen met zijn kleinzoon.

Tonnie blijft intussen actief: ze geniet van het bloemschikken, is lid van de KBO in Oerle, spreekt maandelijks af met oude buren en is betrokken bij activiteiten van de Zonnebloem. “Een bezig bijtje,” zegt ze zelf.

Onlangs gingen ze samen op vakantie naar Mallorca. In Palma duwde Tonnie Wim in zijn rolstoel door een hobbelige winkelstraat. Toen ze even een winkel binnenging, bleef Wim buiten wachten. Een vrouw die hem voor een bedelaar aanzag, stopte hem twee euro toe. Wim probeerde haar nog duidelijk te maken dat dat niet nodig was, maar zijn Spaans was ontoereikend. Hij gaf het geld aan een andere man met twee protheses.

Wim heeft moeite met zijn afhankelijkheid. Vroeger was hij de man die altijd voor anderen klaarstond, van grote verbouwingen tot kleine klussen. Het doet hem pijn dat hij dat niet meer kan. Laatst moest er een kleine vitrinekast worden opgehangen. Wim had nog al het gereedschap, maar kon het niet meer zelf. Tonnie kan niet boren, maar zei: “Ik houd je wel vast.” Terwijl hij op één been balanceerde, lukte het samen. Daarna barstte Wim in huilen uit – van frustratie, verdriet en machteloosheid.

Tonnie neemt de zorg op zich. Niet zonder moeite, want haar eigen lichamelijke klachten maken het soms zwaar. “Soms heb ik echt een slechte dag door mijn reuma. Dan is het moeilijk. Maar ik zet de knop om en ga door,” zegt ze. “We zijn getrouwd in lief en leed.” Als het haar even te veel wordt, springt ze op de fiets – om haar hoofd leeg te maken en ruimte te voelen.

De zorg die Tonnie voor Wim draagt, komt voort uit liefde, trouw en het diepe besef dat je er voor elkaar bent – juist als het leven zwaar is. Wat hen verbindt is meer dan een huwelijk: het is het dagelijks kiezen voor elkaar, in kleine én grote gebaren.
In lief en leed, en alles daartussenin.

“Ik houd je wel vast,” zei Tonnie
en dat doet ze nog steeds, elke dag.

In lief en leed
Tonnie (77) en Wim (79) zijn al ruim vijftig jaar samen. Ze ontmoetten elkaar tijdens het dansen, trouwden in 1970 en kregen twee dochters en vier kleinkinderen.

Het leven bracht hen veel mooie momenten, maar ook tegenslagen. Tonnie overwon borstkanker Wim verloor na veel medische problemen zijn been en is nu afhankelijk van Tonnie. Zelf heeft zij reuma en artrose, maar toch staat ze elke dag voor hem klaar: ze helpt in huis, begeleidt hem op vakantie en zoekt altijd oplossingen, ook als het zwaar voelt. Soms stapt ze op de fiets om haar hoofd leeg te maken, maar opgeven doet ze nooit.

“We zijn getrouwd in lief en leed,” zegt ze… Voor Tonnie is mantelzorg geen plicht, maar een keuze uit liefde en trouw. Hun verhaal laat zien hoe sterk verbondenheid kan zijn: samen volhouden, zelfs wanneer het leven tegenzit.

Al ruim tien jaar zorgt Willemien Mansvelders (61) zowat dagelijks voor haar moeder, Toos Louwers-Loijen (93). Met haar twee hondjes, Fabie en Iggy, stapt ze elke dag bij haar binnen. Ze doet de boodschappen, helpt met papierwerk, wandelt af en toe met haar en ze lunchen twee keer per week samen. Ook haar zus en broers dragen bij: zo kookt een van haar broers tweemaal per week bij haar om er in totaal vier keer per week samen van te eten. Een andere broer komt zondags eten van moeders zelfgemaakte soep en daar tegenover zorgt hij elke woensdag voor een frietje. De kleinkinderen van Toos zijn regelmatig bij haar op bezoek. Soms nemen ze de zorg deels over bijvoorbeeld wanneer Willemien op vakantie is bezoeken ze oma vaker en doen de boodschappen. De oudste dochter van Willemien is in maart bevallen van een dochter, vier generaties waar oma Toos maar wat trots op is. “Ik ben maar verwend met zoveel zorg en aandacht om mij heen” zegt ze zelf.

Toos groeide op in een gezin van acht kinderen. Op haar veertiende ging ze, via buurman Tendijck aan de slag bij de sigarenfabriek Velasques. Het waren de jaren kort na de oorlog, personeel was schaars en regulier voortgezet onderwijs nauwelijks beschikbaar. ’s Avonds volgde ze vier avonden in de week de Handelsschool in Eindhoven.

Haar man Harrie kende zelf een moeilijke jeugd. Zijn moeder overleed bij de geboorte van zijn jongste zus in het kraambed, waarna de éénjarige Harrie en zijn jongste zus in een nonnenklooster terechtkwamen. Op zevenjarige leeftijd verhuisde hij naar een internaat. Die vroege versnippering maakte dat in het gezin van Toos en Harrie waarden als voor elkaar zorgen, verbondenheid én ruimte geven vanzelfsprekend werden.

Toos en Harrie trouwden in 1959 en kregen vijf kinderen. Harrie werkte als wever bij de Groof en later als bode bij het ziekenfonds. Toos werkte ook, maar was ’s middags altijd thuis voor het gezin. Ze was zorgzaam, gaf ruimte en oordeelde weinig. Harrie was een echte kindervriend: hij haalde de kleinkinderen van school, wandelde met hen en vertelde over de natuur. Hij was zo geliefd dat kinderen vrij kregen van school om te zingen bij zijn begrafenis in 2004.

In 2007 verhuisde Toos naar een appartement, in een buurt waar ze veel mensen kende. Als vrijwilligster bij de KBO zat ze jarenlang in het bestuur en vulde ze, nog tot op hoge leeftijd, voor de leden belastingformulieren in. Mede daarvoor kreeg ze zelfs een onderscheiding.

Mantelzorg zit bij Willemien in het bloed. Vóór haar moeder zorgde ze eerder al intensief voor tante Diny, de zus van haar vader, die dementerend was. Samen met haar moeder bezocht ze destijds bijeenkomsten over dementie, om beter te leren omgaan met de situatie.

Naast haar werk als schoonheidsspecialiste geeft zij als vrijwilliger workshops aan andere mantelzorgers. Willemien houdt haar moeder nauwlettend in de gaten. “Ik geniet van alle momenten samen met mijn moeder” zegt ze. Soms schakelt ze over in de regelmodus als ze merkt dat er iets niet goed is – zoals bij een blaasontsteking die Toos zelf niet opmerkt.

Normaal kletsen we samen onder het genot van een kopje koffie, gaan naar verjaardagen, gezellig op pad, maar ook naar de nodige afspraken met de dokter en de pedicure”.

Naast het mantelzorgen heeft Willemien ook haar eigen manieren om op te laden. Ze maakt graag lange wandelingen en fietstochten die haar hoofd leegmaken en rust geven. Een vast ritueel van moeder en dochter is het oplossen van het cryptogram uit de zaterdagkrant van het Eindhovens Dagblad. Eerst pakken ze het elk afzonderlijk aan, om het daarna samen te bespreken en de laatste raadsels op te lossen.

Hoewel Toos zich verwend voelt met de zorg van haar kinderen, vindt ze het lastig om hulp te vragen, vooral als het gaat om mobiliteit. “Als ik naar een verjaardag wil, moet ik iemand vinden die me brengt en haalt. Je voelt je dan echt afhankelijk” zegt ze. Willemien vindt dat geen probleem. Haar werk als zelfstandig ondernemer biedt vaak genoeg ruimte om haar moeder te helpen.

Voor Willemien is mantelzorg meer dan taken afvinken – het is de voortzetting van een levenslange band, geworteld in familie, liefde en wederkerigheid. Haar zorg is praktisch én warm, een dagelijkse bevestiging dat Toos er niet alleen voor staat.

"Soms is het regelen,
meestal is het gewoon samen genieten."